Soms vertel ik mensen dat ik drag ben gaan doen omdat ik niet onbeleefd wilde zijn.

In 2018 verhuisde ik naar Korea om docent Engels te worden. Ik was al jaren openlijk gay en in Engeland maakte de queer-gemeenschap een groot deel van mijn leven uit. Alhoewel ik het heerlijk vond om in Korea te wonen, verhuizen naar een veel conservatiever land waar LHBT+-kwesties niet openlijk besproken worden, was een behoorlijke cultuurshock. Er is weinig bescherming voor LHBT+’ers in Korea: een docent die gay blijkt te zijn kan zijn baan verliezen, al zal er een andere ‘officiële’ reden opgegeven worden voor het ontslag. Bijna alle queer personen die ik daar kende zaten op het werk nog in de kast; ik ook. 

Ik kwam voor het eerst in aanraking met de dragscene bij Seoul Pride. Ik liep mee met de mars, terwijl homofobe demonstranten tegen ons schreeuwden, en raakte aan het eind van de avond in een dronken gesprek verzeild met een dragqueen die me haar Instagram gaf en me aanspoorde haar een berichtje te sturen als ik met drag wilde beginnen. Helaas was mijn nuchtere zelf een lafaard: ik liet niets van me horen.

Een paar maanden later kwam ik dragking Sapphire Reign tegen bij een ander Pride-evenement. We praatten wat en ik zei tussen neus en lippen door dat ik interesse had in drag. Sapphire begon meteen te vertellen over dragking-workshops die ze gaf en ze haalde flyers tevoorschijn. Toen ze vroeg of ik wilde komen, raakte ik in paniek. Ook al was ik nerveus, ik was eenentwintig jaar opgegroeid met Brits fatsoen: weigeren zou onbelééfd zijn!

De dragqueens die ik heb ontmoet zijn [...] alleen maar gastvrij geweest. Ze gaven me nooit het gevoel dat ik ruimte innam die bedoeld was voor anderen of dat ik een minder goede artiest was dan zij.

De volgende dag ging ik naar een bar in een kelder en leerde ik hoe ik moest lopen als een man. De week erna leerden we hoe we onze make-up konden doen, hoe we ons moesten kleden, een dans choreograferen en onze borsten plat tegen onze borst konden binden met KT-tape [1]. Het was bevrijdend. Ik had al wat queer-vrienden in Korea, maar nu maakte ik deel uit van een gemeenschap, had ik toegang tot queer-plaatsen waar ik onbekommerd queer vrouw kon zijn zonder te denken dat ik te flamboyant was. Toen de workshops erop zetten, bezocht ik elke week dragshows en maandelijkse brunches, als artiest of als publiek. 

Het was tijdens één van deze dragbrunches, maanden na Pride, dat de dragqueen die me had aangemoedigd haar een berichtje te sturen me herkende als dat dronken meisje dat met drag wilde beginnen en niks van zich had laten horen - tegen die tijd was ik al actief als dragking, dus mijn lafheid was me vergeven.

Dragcultuur heeft de reputatie gedomineerd te worden door cisgender, gay mannen. RuPaul’s drag race, duidelijk de meest prominente representatie van drag in mainstream media, weigert dragkings als deelnemers. Hoewel er een aantal trans- en non-binaire deelnemers zijn geweest (16 van de 166), heeft RuPaul hier in het openbaar negatief over gesproken. De dragqueens die ik heb ontmoet zijn echter alleen maar gastvrij geweest. Ze gaven me nooit het gevoel dat ik ruimte innam die bedoeld was voor anderen of dat ik een minder goede artiest was dan zij. Ik heb een aantal briljante artiesten van kleur en trans- en non-binaire entertainers ontmoet, ik heb het altijd een ongelooflijke eer was om hen te kennen en met hen te werken.

Mijn laatste paar maanden in Korea werden gedomineerd door Covid-19-uitbraken en beperkende maatregelen. Ik ging naar shows waar dat mogelijk was en wist twee weken voor ik vertrok nog een laatste show te geven. Ik had gehoopt dat ik nog ten minste één optreden kon zien voor mijn vertrek, maar die werd de avond voor mijn vlucht afgelast. Daardoor heb ik nooit goed afscheid kunnen nemen.

Ik ben weer terug in Engeland, in lockdown op het platteland met in de wijde omtrek geen clubs of dragshows, maar ik heb geweldige herinneringen aan mijn tijd in Korea, in drag en niet. Ik wou alleen dat ik er eerder mee was begonnen.

[1] KT-tape, ook wel elastisch therapeutische tape of Kinesiotape genoemd, is een elastische tape met een klevende laag. Het wordt meestal gebruikt door atleten om verbanden aan te leggen en verwondingen te behandelen. In tegenstelling tot het verband van Ace snijdt het de ademhaling niet af, waardoor het veilig is om te gebruiken als een binder.