Uyarı: Bu yazı tamamen kişisel olarak tanıklık ettiğim bir durumu içermektedir. Kimseyi gücendirmek veya herhangi birinin hayattaki seçimlerini yargılamak için yazılmamıştır. Daha ziyade, bu, bir insan tarafından gözlemlenen öğrenme ve öğrenilen basmakalıp ve dar bakış açılarından kurtulma aşamasının bir beyanıdır.

Giriş: Avustralya'da düzenlenen bir güzellik yarışmasına katıldım. Kazanan kişi, en üst düzey "övünme hakları" vaat eden ve saygın başka bir yarışmaya doğrudan katılacaktı. Aylarca süren gece eğitimleri, kostümlü provalar ve duygusal çöküntülerden sonra sona ulaştık. Kader bu ya, ben kazandım.

Sonsöz: Doğrudan girişi reddettim ve diğer yarışmaya katılmamayı seçtim.

Açıklama: Bazı sarsıcı deneyimlerden sonra, 2019'un sonlarında, bir insan olarak değerimi kanıtlamak istediğime karar verdim. Bir tanıdık tarafından önerilen güzellik yarışması şeklinde bir fırsat geldi ayağıma. Online başvurumu yaptım, en iyi elbisemi giyip görüşmeye gittim, tabii ki topuklu ayakkabılarımla. Uluslararası bir öğrenci olmak genellikle zordur çünkü harcamalarınızı karşılamak için yarı zamanlı bir işte çalışmak zorundasınızdır ve şimdi benim temel ihtiyaçlarımın yanında seyahat etmek, elbise ve mücevher satın almak gibi ek giderlerim de oluşmuştu. Bu zorlukla başa çıkmamı sağlayan bir işe ve beni destekleyen insanlara sahip olduğum için yeterince şanslıydım. Yarışmada ilk 5'e girdim.

Yarışma: Eğitim başladığında insani kusurlarım su yüzüne çıkmaya başladı. Bilinçsizce, eğitmenler beni övdüğünde kendimi yenilmez hissederken bir başkası dönüp kuğu gibi süzüldüğünde kendimi bir paçavra gibi hissedene kadar acımasızca suçluyordum. Hissettiğim şeylerin önemsiz olduğunu biliyordum. Ama medya ve toplum bana sadece bir yolun olabileceğini söylemişti. Ben de içimde kötü yaralar bırakan suçluluk duygusuyla rekabet etmekte ısrar ettim.

Zafer: Final gününü hatırlıyorum. Ağzım kurumuştu ve yorgunluktan hasta olmuştum. Ama yine de gülümsüyordum çünkü güzellik kraliçeleri tam da böyle yapar, değil mi? Tacı başıma koydukları andan yarışma sonrasındaki partiden sonraki güne kadar, rüya görüyormuş gibi hissettim. Bütün bu olanlar bana hiç gerçek gelmiyordu. Güzellik kraliçesi ünvanını aldığımda, sonunda kendimi önemli hissedeceğimi zannetmiştim. Ailemin yüzündeki böbürlenme ifadesini görmek beni mutlu etti. Bununla birlikte, bir yanım hala bir sahtekâr gibi hissediyordu.

Yorum: Avustralya, COVID-19 salgını nedeniyle taç giyme töreninden 7 gün sonra sosyal mesafe kuralları koydu. İşimi kaybettim, bu yüzden sahtekârlık sendromum üzerine düşünmek için bolca vaktim oldu. Kendime şunu sorma gereği hissettim: "Değerli" olduğumu onaylatmak için diğer insanlara karşı gerçekten mücadele mi edecektim? Bunu sadece “ego tatmini” için değil aslında kişisel gelişimin bir parçası olarak mı yapıyordum? Bu, çok arzuladığım bir şey miydi?

Reddetme: Bu soruyu kocaman bir "HAYIR" ile cevapladığım aynada kendime bakıyordum. O gün kendi safımı tuttum. Değerli olduğuma, yeterince iyi ve güzel olduğuma karar verdim ve bunu kimseye kanıtlamama gerek yoktu. Güzellik yarışması, gerçekte kim olduğumu anlamak için aslında kim olmadığımı keşfettiğim aşamalarından geçmemi sağlayan bir yolculuk oldu. Ve bunun için her zaman minnettar olacağım.

Kabul: “YOU ARE A BADASS” kitabının yazarı Jen Sincero, kitabında basit ama derin bir şey söylüyor: "Var olan ve her zaman var olmaya devam edecek olan tek sen, sensin." Bunun kutlamamız gereken bir şey olduğuna inanıyorum. Yani durmayın kendinizi Sevin. Gerçekten. Delice. Derinden.