مهاجر بودن در شیلی به معنی هر روز در جابجایی بودن است.

من خوآن کارلوس هستم، 49 سال دارم و در کلمبیا متولد شده‌ام. من در 22 سال گذشته در شیلی زندگی کرده‌ام. تقریبا نیمی از عمرم را در جایی دیگر از محل تولدم زندگی نموده‌ام.

من همیشه میخواستم که سفر کنم. در دهه 80 و 90 میلادی، زندگی در کلمبیا سخت بود: خشونت های زیادی با توجه به قاچاق مواد مخدر، جنگ بین ارتش و مبارزان چریکی، و ظهور ناگهانی شبه نظامیان وجود داشت – اساسا، وضعیت اسفباری بود. برای بسیاری از مردم، کلمبیا کشور جنگ زده ای بود و ترک آن تنها راه نجات جسمی و روحی بود.

اولین سفر من به لطف بازی در یک نمایشنامه مرتبط با سفر و ماجراجویی بود. "رگه آریادنه" داستان سفر قهرمان یونانی تِزئوس به مرکز هزارتوی را روایت می کند.[1] شرکت در این نمایش سفری به درون خودم بود – سفری برای خودشناسی. این تجربه‌ی بسیاری از مهاجرین است: ما میناتور (اسطوره یونانی) را پیدا می کنیم که در درون هر یک از ما در حال فرار از هزارتو است.

اولین سفر بین المللی من در سال 1993 به شیلی بود. سپس، به اروپا سفرم کردم، و آنجا بود که علاقه خود به سفر و سیاحت را یافتم: روحیه سفر دوستی من نمی توانست مانع من شود. زمانی که یک بخش از جهان را کشف کردم، می خواستم از همه جا دیدن کنم. در سال 1996، از دانشگاه فارغ التحصیل شدم و مصمم به سفر با دوچرخه در آمریکا شدم. من و برادرم از بزرگراه‌های آمریکا به اکوادور، پرو، شیلی، برزیل، بولیوی و ونزوئلا سفر کردیم. در پایان، جاده ما را به شیلی رساند، و جایی بود که ما ماندگار شدیم. عشق نیروی بسیار قدرتمندی است؛ همانگونه که آرزو برای زندگی در صلح است.

در سال 1997، به سانتیاگو در شیلی رهسپار شدم. آشنایان مختلفی به من غذا و مکانی برای زندگی پیشنهاد دادند. مهاجر بودن در شیلی به آسان نبود. در آن سال‌ها، به کلمبیایی های ساکن شیلی انگ قاچاقی مواد مخدر می زدند، اما، در همان زمان، باوری وجود داشت که کلمبیایی‌ها، اسپانیایی را بهتر از هر اسپانیایی زبان در آمریکا صحبت می کنند (و مطمئنا ما کلمبیایی‌ها هم همین باور را داشتیم!). بنابراین، لهجه کلمبیایی من در شیلی به مانند یک شمشیر دو لبه بود.

حالا، من علاقه بسیار زیادی به زیمِنا، لئوناردو و گربه‌ام و همینطور کار، دوستان و زندگی خود را دارم. در سال‌های اخیر، من قدردان تغییراتم در شیلی و کمک های سایر مهاجران هستم. امروز، شیلی یک لحظه تاریخی را پشت سر می‌گذارد: قانون اساسی ایجاد شده توسط پینوشه دیکتاتور در حال تغییر است و برخی از مهاجران می توانند در کنار شهروندان شیلیایی در این روند شرکت کنند.[2] متاسفانه، به دلیل همه‌گیری ویروس کرونا، بسیاری از مهاجران تصمیم گرفتند تا به کشور زادگاهشان برگردند. بنابراین، ما خود را در سفرهای موازی می بینیم: یکی سیاست، یکی خودشناسی، و دیگری بازگشت به زادگاهمان. یک مهاجر، همیشه یک مهاجر است. ما ادامه می دهیم.

پانویس

[1] تِزئوس و آریادنه، اسطوره یونانی، نشان دادند که چگونه عشق به ما کمک می کند تا هیولاهای درون خود را شکست دهیم (با نمایش میناتور در نمایشنامه) و راهمان را برای خروج از هزارتوی زندگی‌مان پیدا کنیم. همچنین این نمایش جهانی بودن تراژدی را که گریبان همه را می گیرد ، منعکس می کند.

[2] طبق قانون شیلی، خارجی‌هایی که بیشتر از 5 سال با ویزای اقامت دائم در شیلی زندگی کرده‌اند می توانند در برخی انتخابات شرکت کنند.